Nala-Kopa... Nie męcz tego biednego motyla.-Odezwała się w końcu mama.
Kopa-Ale mi się nuuuuuudzi.-Ziewnął i dał motylowi odlecieć.
Nala-To weź Kiarę na spacer.-Spojrzała na mnie.
Kopa-Ech....No dobrze.-Podszedł do mnie i chwycił w psyk.-Idę na łąkę. Tą blisko wodopoju.
Więc poszliśmy na łąkę. Gdy tam dotarliśmy mój starszy braciszek położył mnie na trawie.
Kopa-No Kiara co chcesz robić?-Usiadł i zapytał się.
Spojrzałam się na motyla który wylądował na kwiatka blisko nas. Zaśmiałam się i próbowałam stanąć. Niestety, gdy tylko się podniosłam od razu przewróciłam się.
Kopa-Heh.Pewnie chcesz chodzić? Poczekaj pomogę Ci.-Chwycił mnie w pysk i trzymał mnie tak jakbym stała. Po paru minutach puścił mnie. Stałam nie ruchomo z drżącymi łapkami. Po chwili gdy się uspokoiłam położyłam łapkę do przodu. Kiedy nic się nie stało położyłam drugą. Zaczęłam powolutku chodzić. Kopa był szczęśliwy i z uśmiechem patrzał jak zbliżam się do motylka.
Kopa-Świetnie Kiara! Pięknie! Chodzisz!-Powiedział uradowany.
Spojrzałam się na niego z uśmiechem. Kiedy byłam blisko motyla, owad odleciał tuż nad moją głową. Nie przestawałam się na niego patrzeć.
Potem nauczyłam się biegać truchtem. Bawiliśmy się z Kopą doskonale! Najpierw w berka, a potem w wyścigi. Kopa dał mi wygrać. Gdy zaczęło się już robić późno wróciliśmy powoli na Lwią Skałę. Ja chodziłam na własnych łapach. W połowie drogi byłam już zmęczona i nie mogłam dalej iść to mój brat chwycił mnie i poszliśmy już szybciej do domu. Tam Kopa opowiedział o tym co się zdarzyło i pobiegłam nawet truchtem do babci Sarabi. Wszyscy byli ze mnie dumni tak samo z Kopy. Pomógł mi trochę w nauczeniu się chodzić. Kopa to najlepszy brat na świecie!
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Sorrka że taki krótki, ale nie miałam zbytnio pomysłu. Ten post miał być nawet wczoraj, lecz nie miałam czasu na pisanie. No dobrze to tylko tyle i czekam na przynajmniej 2 komentarze!
